Witajcie

Najprościej o mnie można powiedzieć - twórca, poszukująca dusza..., marzyciel, wizjoner, kreator.
Interesuje mnie wszystko co fantastyczne, nowe, niesamowite, tajemnicze... Począwszy od głębin kosmosu, a skończywszy na pomocy ludziom, w taki sposób, aby poczuli, że warto poszukiwać, warto dbać o siebie i aby wreszcie pouczyli się szczęśliwi...

Obecnie jestem dyrektorem szkoły średniej, szkoleniowcem, wykładowcą wyższej uczelni, prezesem stowarzyszenia.
Byłam nieustannie od początku i jestem - nauczycielem. Ukończyłam wiele interesujących form doskonalenia, które rozwinęły moje różnorodne zainteresowania i talenty. Ukończyłam wiele kierunków studiów podyplomowych - które pokazały mi, że wiedza pomaga rozwijać się wszechstronnie i otwiera nowe możliwości.

Od dziecka rozbudzam swoją wyobraźnię, tworzę, kreuję, projektuję. Nie straszne mi nowości, zmiany, przekształcenia.
Z posiadanej wiedzy i doświadczenia - jakie zdobywam każdego dnia -  potrafię skorzystać w taki sposób, że mogę stworzyć nowe wartości, nowe koniunkcje, nowe treści i nową jakość. Ta umiejętność w życiu zawodowym bardzo mi pomaga. Wiążę ze sobą przeróżne fakty w taki sposób, że powstaje nowy wymiar.

I wiecie co?

Nie urodziłam się "cudnym dzieckiem". Do wszystkiego doszłam samodzielnie poprzez ćwiczenia, ćwiczenia, ćwiczenia -  ćwiczenia wyobraźni, umysłu i woli oraz osobistą wiarę w to, że potrafię.
Jak do tego doszło? - zapytacie.
Zwyczajnie, nie ograniczając swojej wyobraźni, a puszkując rozwiązań na tak zwane "niemożliwe".
Zawsze jak słyszałam, że coś jest niemożliwe, to starałam się przekornie, aby stało się możliwe...

"Ja sama".

"Ja muszę to zrobić, bo innym nie wychodzi. Ja im pokażę, że mnie się uda".

"Ja to zrobię".

Kiedy mi się udawało - rosłam. Kiedy nie wychodziło - z uporem powtarzałam.

Słyszycie to u swoich dzieci? "Ja sama, ja sam".

Jeśli tak, pozwólcie im działać. To jest właśnie ten "motorek", który potem w dorosłym życiu się przydaje. Oczywiscie jest jeszcze kilka innych kwestii, ważnych elementów rozwoju, o których Wam opowiem, jednak myślę, że iskierką, która się we mnie pali - jest właśnie to przekonanie, że mogę prawie wszystko.  "Prawie" - nie jest narzucone mi z zewnątrz, a jest moim osobistym wyborem. Znaczy to, że nie chcę, albo zdecydowałam się czego nie robić. Na przykład nie namówicie mnie do skoku na linie. Bo nie chcę.

Ale prawie wszystko inne jest w zasięgu mich możliwości, bo.... wiem, że jak człowiek czegoś chce i pragnie, jest w stanie to osiągnąć. Myślenie o sobie w taki sposób otwiera umysł "na nowe". Nowe jest dla mnie "tajemnicą" do eksplorowania, rozwiązywania, poznania. Nie lubię powtórek, monotonii, skostniałych schematów.

I tu się zatrzymam. Zapowiem coś, co chcę opisać i polaryzować. Podzielić się tym z innymi. Coś co, co pomogło mi w życiu osiągnąć wile rożnych planowanych i nieplanowanych sukcesów. Coś co pomiga mi przełamywać bariery, zwalczać ograniczenia i napędza realizację moich marzeń. Gdyby to coś zaszczepić w naszych uczniach - być może poczują w sobie podobną siłę. Chcę w to wierzyć, dlatego o tym napiszę.

To coś - nazwałam PEDAGOGIKĄ PASJI i PRZEKORY.

***

Im staję się starsza, tym bardziej uświadamiam sobie, że moje ograniczenia są coraz to większe, ale dzięki temu, że nigdy się nie zamartwiałam - nic sobie z tego nie robię. Mogę mieć tylko nadzieję na to, że do końca moich dni, będę widziała  "szklankę do połowy pełną" i swoje doświadczenia zostawię następnym pokoleniom.
Czego Wam i sobie życzę, bo to pomaga być szczęśliwym.